Świadomość, niczym kawałki galarety, owinięte cienką foliówką, trzymają się razem - lekko, nie cisną. Razem, w kupie gnoju unurzane, zarobaczone. Chciałeś pochlapać je odrobiną farby, a wyszło, jak zwykle - krwiście (choć wiesz, że wolę bardziej). Zamordowałam Cię, po tym, kiedy Ty dobiłeś mnie. 

Przypomniało mi się wpół drogi do raju, gdzie jabłka same nie spadają, gdzie nie ma praw wszelkich.

Zostaw.

Znowu. Zaczyna się - nieodparte, nieposkromione. Mordercze uczucia, brudną łapą, sięgają do gardła. Pompa traci znaczenie, umysł opada - z nadzieją, że w lepsze - daleko, gdzie zdjęto świadomość. - Przecież tak nie można, słyszę. Nie można wytrzymać, więc trzeba, gdy zipie się ledwo. Ilu z nich jest już spokojnych, o łagodnych wyrazach ciała? Zgnieciona prześcieradłem przepaści, zbiera papiery. Recepty, urywki notatnika, zdjęcie, bilety "z wtedy" i wszystkie inne osobiste mankamenty. Powtórne niszczenie namacalnych wspomnień. Ostatni skok w studnię. Łyżka benzyny powinna wystarczyć, w końcu nie ma tego wiele. Film rozpada się na czynniki pierwsze. Potem zostaje tylko proszek.

Kiedyś będzie przechodził obok tej kamienicy, być może łzy zaleją mu oczy, być może tylko przystanie na chwilę, lekko przyciśnie wargi i pójdzie dalej. Stamtąd nie da się wrócić. Czy wskoczy? Łamigłówka na sobotę.

Przerwanego nie przywraca się twarzą do słońca.

kiedy umrę kochanie
gdy się ze słońcem rozstanę
i będę długim przedmiotem raczej smutnym

czy mnie wtedy przygarniesz
ramionami ogarniesz
i naprawisz co popsuł los okrutny

często myślę o tobie
często piszę do ciebie
głupie listy - w nich miłość i uśmiech

potem w piecu je chowam
płomień skacze po słowach
nim spokojnie w popiele nie uśnie

patrząc w płomień kochanie
myślę - co się też stanie
z moim sercem miłości głodnym

a ty nie pozwól przecież
żebym umarła w świecie
który ciemny jest i który jest chłodny

 

 

 

Halina Poświatowska

- tnę ciało moje na cienkie paski - a to będą szyny, po których przyjedziesz -

Emil Zegadłowicz. "Motory".